Avonturen in Peru

Hey allemaal!

Voorlopig mijn laatste berichtje vanuit Peru. Morgen ben ik klaar voor nieuwe avonturen in Bolivia! Een nieuw land met nieuwe mogelijkheden. En volgens velen die ik gesproken heb, nog mooier dan Peru. Dat belooft wat...

Maar eerst nog een update over de laatste 2 weken in Peru waarin ik ontgelooflijk heb genoten!
Het is weer een lang verhaal geworden. Dus voor de kijkers thuis die graag in de korte versie willen weten hoe het met mij gaat:
Het gaat kei goed! Mijn leventje bestond uit:
Stappen, voetbal kijken, wandelen, kamperen, Machu Picchu, nog meer ruines bezoeken, vulkaan beklimmen, drijvende rieteilanden, zon en kou:)
Voor de langere versie, zie hieronder:

Allereerst Cuzco, dit is echt een geweldige stad. Herlijk om rond te lopen, beetje te shoppen, relaxen in de zon en om te stappen. Er is uiteraard geen betere plek om voetbal te kijken dan in een Irish pub;) En zo belandde ik in de hoogste gelegen Irish pub ter wereld. Tussen de gepassioneerd aanmoedigende Colombianen en 1 Argentijn. (Uiteraard waren wij ook voor Colombia na de pijnlijke nederlaag Nederland-Argentinie ongeveer een jaar geleden) Gedurende de wedstrijd hier was Argentinie beter, maar ze verzaakten om te scoren. Geen verlenging, maar direct penalty's. Het werd 7-6 voor Argentinie en de Argentijn keek schichtig om zich heen toen hij als enige juichte. De Colombianen dropen af, maar wij zetten ons feestje voort met 2 Amerikanen en een Engelse jongen. Het werd een hilarisch avond, waarin ik te herkennen was aan de gratis poster van de Irish pub in mijn hand. Hij is in 2 delen mee thuis gekomen, maar ik heb hem nog als aandenken.

Maar goed, ik heb hier uiteraard niet alleen maar gefeest. Vanuit Cuzco heb ik de 5-daagse Salkantay Trek gemaakt die eindigde in Machu Picchu. En ik moet eerlijk zeggen, de Salkantay Trek heeft de Tongariro Crossing van z'n plek verstoten als allermooiste tocht die ik ooit gemaakt heb. We liepen door de Andes en sliepen 's nachts in tenten. Vooral de eerste nacht op 3900m was het zeer koud! Maar wat een geweldige uitzichten! Onbeschrijflijk hoe vet het was om tussen de gletsjers en hoge toppen door te lopen. Het hoogste punt lag op 4600m en vanaf hier hadden we een geweldig uitzicht op de Salkantay gletsjer en het dal onder ons. Echt genieten!
De rest van de tocht ging langzaam naar beneden waarbij je geleidelijk de vegetatie zag veranderen van hooggebergte naar high jungle. (met helaas ook de daarbij horende muggen). De derde dag konden we zelfs ontspannen in hot springs en konden we eindelijk het stof van ons afspoelen.
Er was een optie om te gaan zip linen. In eerste instantie was ik dit niet van plan, maar goed, als het hard gaat en op z'n kop, ben ik er uiteraard wel voor in;) Deze zipline had een afstand van 500 tot 900m boven een kloof op 230m hoogte. Geweldig uitzicht over de bomen en de rivier onder ons. Op z'n kop en als superman heb ik natuurlijk uitgeprobeerd:) Heel gaaf!
Het laatste stuk liepen we letterlijk om Machu Picchu heen over de tramrails van de trein naar Machu Picchu. Een nacht sliepen we in een dorpje aan de voet van de berg en we zijn om 4 uur opgestaan om zo vroeg mogelijk bij de poort te zijn. Na heel veel steile trappen waren we om 6 uur bij de poort en hoorden we bij de eerste 10 mensen die naar binnen gingen. Direct naar het uitzichtspunt gerend en echt een ontzettend gaaf uitzicht over Machu Picchu zonder andere toeristen. Het was op dat moment nog helder weer en het uitzicht was dus top! Later iets meer bewolking afgewisseld met wat zon.
Gedurende onze trek vertelde onze gids veel over de Inka's en Quechua people. Super interessant en hij sloot zijn verhaal af in Machu Picchu. Daarna nog uren daar rondgewandeld. Machu Picchu Mountain beklommen met opnieuw een geweldig uitzicht (ik geloof dat ik de afgelopen periode heel veel mooie uitzichten heb gehad;) )
Naar het punt gelopen waar de Inka trail Machu Picchu benadert, de Inka bridge en door de stad zelf gelopen. Ongelooflijk hoeveel hier nog van bewaard is gebleven. Door een speciale bouwtechniek is het mogelijk om vele aardbevingen te doorstaan.
Compleet gesloopt zijn we teruggekeerd naar Cuzco en een dagje ontspannen.

Daarna de finale van de Copa Amerika gekeken en Chili heeft gewonnen na penalty's (voor de geinteresseerden).
Met een Mexicaan en Canadese de Sacred Valley bezocht rondom Cuzco. Ook hier zijn vele ruines te bezichtigen met een interessante geschiedenis.

Het was tijd om Cuzco te verlaten en terug te keren naar Arequipa waar Ricardo en ik ons plan dat we al in Paracas (mijn 4e dag in Peru) hadden gemaakt tot uitvoering zouden brengen: de vulkaan El Misti (5800m) beklimmen.
De eerste keer in Arequipa voelde ik me niet echt fit en het leek ons verstandiger om eerst te acclimatiseren in Cuzco en tijdens de Salkantay Trek. Maar nu was het eindelijk zo ver.. Klaar voor El Misti! We zijn allebei fit, hebben een goede conditie en hebben er vooral heel veel zin in.
De avond ervoor halen we onze spullen op bij de agency en 's morgensvroeg nog de laatste dingen. 'Don't we need crampons?' (van die ijzers voor op ijs). 'Nee, dat is niet nodig!' Jammer!
Met een 4x4 naar 3400m gebracht aan de voet van de vulkaan en vanaf daar begint onze tocht. 'No sticks?' vraagt onze gids, terwijl hij ons aankijkt alsof we niet goed wijs zijn. 'Nee we zijn gewoon twee gekke backpackers die even een vulkaan op willen lopen.' Wij gebruiken nooit sticks dus waarom nu wel?
De eerste dag lpen we 4 uur naar ons base camp op 4700m. Ik voel me net een pakezel met m'n grote backpack op m'n rug en m'n dagrukzak voorop. Het is warm en redelijk zwaar. Gelukkig geen last van hoogteziekte. Als we bijna bij ons basecamp zijn rusten we weer en zegt onze gids: 'Nog een half uurtje'. Dit stukje zou je in Nederland in 5 minuten lopen, maar het gaat op deze hoogte een stuk langzamer. We zijn dus ook blij als we eindelijk boven zijn.
Lekker lunchen en slapen om 4u 's middags. Tussendoor opgestaan voor een hele vette zonsondergang over Arequipa. Het koelt hard af, zodra de zon onder is, maar gelukkig hebben we warme kleding en een dikke slaapzak.
Middernacht staan we op om te beginnen aan onze barre tocht naar de top. In het begin wat hoofdpijn, maar cocabladeren helpen goed! Het geheim van het naar boven lopen is: take it easy! veel water, coca bladeren, hyperventilatie en rustig doorgaan.
Fysiek kunnen we het goed aan. Ik voel me alleen ontzettend moe, maar we krijgen de top in zicht en gaan het halen, zeggen we tegen elkaar.
Maar dan... een strook ijs van 10 meter breed. Onze gids stopt, voelt wat aan het ijs en zegt dat we niet verder kunnen. WAT? Het is te gevaarlijk om door te gaan, zeker als we straks ook weer terug moeten. En is er geen andere route dan? Nee, te gevaarlijk. Maar als jullie nou stokken en crampons hadden gehad, dan had het wel gekund.... Ongelooflijk! Gestrand op nog geen 100m van de kraterrand, omdat we geen stokken mee hebben genomen en geen crampons kregen! De stemming zakte tot het vriespunt.. Dat paste wel bij de buitentemperatuur, want het water in mijn rugzak bevroor en ik kreeg het koud toen we stil stonden. Ondanks mijn 3 broeken en 5 lagen bovenkleding die ik aan had.
Maar helaas, volgens onze gids zijn we tot 5600m gekomen. Ook leuk... Maar jammer joh!
Wat een hoogtepunt had moeten worden, werd een anticlimax.. Teruggekeerd naar beneden en deze vulkaan nooit meer willen zien:(
Afscheid genomen van reismaatje Ricardo. Ik zeg altijd maar zoo: Bedankt voor de kei gezellige tijd!

Dus door in een ijskoude bus (welke idioot laat de ramen open staan, wanneer je door een landschap rijdt waar sneeuw ligt) naar Puno aan Lake Titicaca, het hoogst gelegen meer van deze omvang. Er wonen hier mensen op zelfgemaakte rieten eilanden en daar zijn we vandaag langs geweest. Een beetje commercieel, maar wel heel erg mooi gemaakt. Vanaf een ander eiland ook de hoge, besneeuwde bergtoppen van Bolivia gezien. Daar ga ik morgen heen! Het is hier in Puno al redelijk koud, maar Bolivia schijnt nog erger te worden. Meer mutsen, sjaals, truien en jassen aan dus;) (dit verhaal schrijf ik nu ook met m'n muts op;)

Er valt nog zoveel meer te vertellen over het eten (inclusief cavia, wat echt best lekker is. Werd geserveerd inclusief hoofdje en zijn lichaampje in 4 stukken), de interessante (Inka) cultuur, de vriendelijke mensen, mijn verloren lens waar ik 1,5 uur naar heb gezocht, het had opgegeven en m toen toevallig terugvond op de bank, mijn gebrekkige Spaans waarmee ik mensen wel kan verstaan, maar strand wanneer ik zelf wat terug wil zeggen om een gesprek te voeren en alle kleine dingetjes die het reizen zo geweldig maken!
Maar het verhaal is lang genoeg zo. Respect als je deze zin ook nog steeds leest;) Ik zal proberen nog wat foto's te uploaden en anders staan ze op mijn facebook. Want soms zeggen foto's zoveel meer over al die prachtige uitzichten;)

Blijf genieten in Nederland! Tot snel!
Dikke knuffel en een kus!